Bezsenne kino: Matematyka, psychologia i międzyśrodki

Powracające Kino nocne sięga po wykwintny melodramat psychologiczny z najwyższej półki, tak absorbujący, że z lekkością wkomponowałby się w podniosłość "Script For A Jester's Tears" Marillionu, mimo subtelnej francuskiej narracji. Stajemy pomiędzy "Kobietą i mężczyzną" a "Za naszą miłość" - przeskok nowofalowy w inteligentną rozrywkę interpersonalną. Narracja "Moich nocy u Maud", dialektyka Erica Rohmera oraz naprzemiennie tajemnicze i groźne spojrzenie Jean-Louis Trintignanta nasuwają mi stylistykę Agnes Vardy (która to przypomnijmy ma otrzymać w tym roku honorowe wyróżnienie Akademii - słusznie, gdyż osiągnęła wybitną sztukę nigdy nie nakreślając takiego samego czy łudząco podobnego dzieła, co czyni ją jedną z kreatywniejszych twórców filmowych). Bohaterem nostalgicznego filmu Rohmera jest Jean Louis - nad wyraz cnotliwy intelektualista ze stworzonym - według własnych upodobań i mantr przeszłości - ideałem kobiety. Pojęcie miłości wobec tego pozostaje dla niego nieuchwytnym. Do czasu pozornego strzału pioruna - niepozornego wychwycenia spojrzenia dziewczyny pod kościołem. Element "gry spojrzeniem" jest bardzo znaczący u Rohmera. Zawsze odgrywał on istotną rolę w kinie francuskim: bez znaczenia czy chodzi o Jean Seberg odwracająca się do widowni w finale "Do utraty tchu" czy Alaina Delona o zrezygnowanym odbiciu w "Sauraju" Melville'a. Ile w tych zabiegach jest taktu i finezji. Ta cicha sztuka ma głośne myśli. Podobnie jak bohatera Trintignanta (notabene nie tylko w tej pozycji).
Jego wyzwaniem będzie konfrontacja mentalna oraz fizyczna z tytułową Maud, wyobrażeniem marzeń a własnym niedoświadczeniem uczuciowym. Jak słusznie zauważa jego przyjaciel filozof Vidal, pomiędzy Mozartem i Beethovenem, tylko matematyka i psychologia mają jakiekolwiek znaczenie. Tu widz wpada w konsternację, bo przecież narrator sądzi inaczej: