Gotyk

Uwaga! Od słów poniższego artykułu można popaść w marazm. Miałam zamiar wcześniej skompletować podobny tekst synonimiczny do znaczenia mezaliansu, niestety harmonogram pracy skrzyżował się z potrzebą rozżalenia się. Szkoda, ponieważ zaostrzyłam kły na dwudziestopięciolecie "Draculi" według Coppoli, a właściwie rozwinięcia wątku miłosnego. Następnie dochodzi powtórkowy seans z "Gotykiem" Kena Russella z 1986 (przy czym Ken Russell stał się dla mnie najważniejszym twórcą ostatnich dwóch tygodni) i dzika interpretacja spazm literatów znad Jeziora Genewskiego; zaraz potem wykład o irlandzkiej literaturze gotyckiej. Coś muszę z tym zrobić. Ostatecznie wszystko oparło się na moim ulubionym odłamie świata horroru zarówno w treści nowelistycznej jak i filmowej.

Nekromancja pensjonarek

Cofamy się o dwa wieki. Należy zaznaczyć, że wówczas nie wszystko było podawane wprost. Wielu aspektów trzeba było się domyśleć. Część fabularna pozostawała tabu do zinterpretowania. Wczoraj dokonałam małej eksploracji (obecnie słabo znanej) Reginy Marii Roche. Zaznaczam, że takie poszukiwania sprawiają mi niezwykłą przyjemność. Pozostańmy przy autorce, którą uważa się za prekursorkę tzw. "żeńskiej części" literatury gotyckiej. Z perspektywy treści można się zżymać nad tym, że odniosła większy sukces od Oscara Wilde'a (co jednak jest chybionym porównaniem biorąc pod uwagę wczesny romantyzm a modernizm doby wiktoriańskiej). Nazwijmy sukces Reginy Roche sukcesem komercyjnym. Teraz jej najpopularniejsze wydawnictwo "The Children Of  The Abbey" - fabuła brzmi pensjonarsko: oto młodzi i zakochani Amanda i Oscar Fitzalan -rozdzieleni i  obdarci z dziedzictwa przez chciwego rządce ziemskiego. Brzmi romantycznie ale nie groźnie. Co więcej to nie cudowne "Wichrowe Wzgórza" - bez chłodu wrzosowisk i bagien. A jednak gotyk. Wydaje się, że ówczesny olbrzymi jak na tamte czasy sukces Reginy Marii Roche opiera się na oszczędności i na aspektach wizyjnych, w których występują sceny wyjadania sobie serc, rozmasowywania krwi w pierś i rozwarstwianie ran. Pojawiają się w oszczędnej formie, jednak te opisy zaskakują. Do tego stopnia, że stały się ulubioną lekturą Jane Austen! Wieczna Pannica wspomniała o bohaterach "The Children Of The Abbey" na kartach "Emmy" czy "Opactwa Northanger". Inna mądrość: już wtedy wiadomo było, że kobiety są przeznaczone do "krwawych wzmianek", bowiem Magazyn Gentelmanów redagowany przez Edwarda Cave'a  ostentacyjnie zakazał publikacji powieści Roche. Jego zabiegi nie okazały się skuteczne: od kończą XVIII damy oczekujące na szybkie zamążpójście trzymały u siebie "The Children Of The Abbey" - cóż zaczynamy od nomen omen pensjonarek...


'Czekałem oceany czasu by Cię odnaleźć'
"Hear the amazing cinematograph!" - zdanie to znają wszyscy miłośnicy Draculi. Pierwowzór literacki Brama Stokera obok "Trzech muszkieterów" Aleksandra Dumas czy Robin Hooda jest najczęstszym podmiotem adaptacyjnym w historii kinematografii. Nie  ma co się dziwić ze względu na obecny archetyp tej historii, której nie trzeba streszczać. Od Maxa Schrecka unoszącego głowę nad wątłym ciałem Grety Schroder, przez naznaczone akcentem "I am Dracula" Beli Lugosiego (undead!) i środkowe wybitne wzorce tj. Kinskiego i Kiera, po doskonałość - romans grozy Francisa Forda Coppoli, który ukazał historię rumuńskiego księcia w pełni. Obcując z "Draculą" anno domini 1992 mamy pewność, że obcujemy z dziełem kompletnym. Nie jestem w stanie opisać głębokiego wpływu jaki wywarł na mnie ten film, lecz z perspektywy lat 'miłości' poznałam marazm skrywany pomiędzy jej absolutną wspaniałością. I w tym miejscu odznacza się prawdziwy mezalians uczuciowy: wszakże kobieta zakochana głupia ... mężczyzna zresztą też. Ukryła się też tu namiętna natura gotyku  (stąd pewnie "Dracula" jest najlepszym filmem na randkę).
Wracając do filmu: Coppola odszedł od demonizowania postaci Draculi. Zemsta zamieniła się w cel konkretniejszy i szlachetniejszy - miłość. Miłość nieśmiertelną. Taką z przeznaczenia. I niewątpliwie możemy mieć pewność, że takie uczucie z 'wyższego błogosławieństwa' zdarza się. W tłumaczeniu na nasze: wyobraźmy sobie parę zwykłych ludzi w kryzysie - gdy jedno spotka drugie, pozornie 'w dołku' dochodzi do utworzenia mocnego korpusu. W więzi siła. Chyba, że chodzi o naiwność zauroczenia, która zdarza się częściej jako element natury. Dopiero potem nadchodzi zemsta.
Jeśli chodzi o początki - nikt, nawet sam Bram Stoker - teatralny garderobiany i niespełniony aktor, nie spodziewał się jakiegokolwiek sukcesu opowieści o ekstazie Vlada Palovnika z młodziutką żoną średniozamożnego prawnika. Tu pojawiają się owe 'oceany czasu' i na szczęście pojawił się też kryzys twórczy u Francisa Forda Coppoli. "Dracula" jest sztandarem literatury gotyckiej i niepokojącym wzorcem dla wszystkich zakochanych. Dla Oscara Wilde'a też.


Psyche

Florence Hall - najpierw ukochana Oscara Wilde'a (znana jest również ciemniejsza strona pisarza jako demoralizatora młodych chłopców) późniejsza żona Brama Stokera. Wilde i Stoker do czasu ich dramatu zazdrości byli wielkimi przyjaciółmi. Zakochani w tej samej kobiecie poprzysięgli sobie wojnę. Stoker wydaje się być wygrany na wszystkich polach: "Dracula" odnosi sukces, Wilde umiera w biedzie. Tymczasem kontrowersyjny "Portret Doriana Graya" jest z nami i nieodwołanie bije na głowę formę literacką powieści Stokera. Tu chodzi o błysk pisarki: czarny humor i inteligencję, urok i charyzmę, którą Wilde posiadał i uwodził. Oh, potrafił uwieść niczym młody dandys jego najsłynniejszej powieści. Niecałe dwa miesiące temu otrzymaliśmy informację na temat pomysłu St. Vincent co do kolejnej ekranizacji "Doriana Graya". Notabene - lepiej nie sięgać po 'pełną' ekranizację tytułu. Co istotniejsze: według St. Vincent Dorian Gray miał być kobietą. Nie mam nic przeciwko temu zabiegowi, choć ubolewam nad tym, że nie poznaliśmy tego właściwego filmowego Narcyza w tradycyjnej wersji. Dochodzimy do zapowiadanego clu programu. Mój typ na ekranowego Doriana Graya. Zanim jednak zaprezentuję swojego kandydata przypomnę o idei remaku remaku "Nosferatu", za który odpowiadać będzie reżyser genialnej "Czarownicy: bajki ludowej z Nowej Anglii" Robert Eggers. Ukochaną tytułowej strzygi ma być Anya Taylor-Joy. Strzyga nie została jeszcze wybrana... Informacja ta pojawiła się gdzieś mniej więcej w połowie trzeciego sezonu Twin Peaks - wówczas wybór zdawał się być tylko jeden. Panie i panowie: moim gotyckim wyborem jest nie kto inny jak obdarzony hermafrodytyczną urodą Eamon Farren (pod względem gotyckiej fizjonomii i umiejętności aktorskich). David Lynch z pewnością by się ze mną zgodził. Być może przychylni byliby ku temu także producenci Showtime, którzy wczoraj ogłosili oficjalną możliwość czwartego sezonu 'Twin Peaks'.

Addictum: nie martwcie się. "Gotyk" Kena Russella na pewno jeszcze pojawi się przed końcem października.