Top 10 Video Nasties

Wejście piekielne ma swój drugi wymiar. Jeśli nie wierzycie to spytajcie autora Harry'ego Angela. Dziś nie będziemy mówić o Micky'm Rourku. Biorę pod uwagę, że część moich czytelników darzy wstrętem rodzaj kina, która za chwilę zwięźle przedstawię w najlepszym dysproporcjum. Zaznaczam, że chcę przełamać barierę wstrętu. Mimochodem w poniższym zestawieniu obok fantazji pojawi się lawina sztucznej krwi, sztucznych zwłok - posoka i wiwisekcja polecą strumieniami. Nie ma co ukrywać - dziś będzie bolało. W imię maestrium lawiny dostaniemy rewelacyjną zabawę i obyczajowość kultowej klasy B. Strach się nie przemóc. Zaczynamy: 

X. Miejsce 10 zajmują zombiszczaki według Lucio Fulciego. Creme de la creme otwiera zatem król listy 'video nasties'. Jestem pewna, że nazwisko Fulci figuruje tam we wszystkich możliwych przypadkach, co czyni go obok Mario Bavy i Dario Argento królem włoskiej mentalności horroru: bardzo krwawej i soczystej odmiany gatunku. Do "Zombie pożeraczy mięsa" można mieć sporo zastrzeżeń - nie jest to George A. Romero. Akcja rozwija się długo, duszny klimat męczy przez ekran, ale w strzemionach kulminacji otrzymujemy zombie o jakich nie mieliśmy pojęcia. Trzeba oddać Fulciemu pomysłowość i sugestywność, dokumentacje narracji, a co za tym stoi rzetelność. Patrząc na potworki Uwe Bolla, trzeba liczyć się z tym, że materiał Fulciego się nie zestarzał. Czyste guilty plesuare.

IX.  W minione już wakacje pożegnaliśmy ze smutkiem wybitnego reżysera horroru Tobe'a Hoopera. Już po jego największym sukcesie - arcydziele "Teksańska masakra piłą mechaniczną" przyszła pora na bardziej rozrywkową konwencję. W "Lunaparku" przenosimy się wraz z grupką nastolatków do wewnętrznego placu zabaw psychopaty, który terroryzuje młodzież na planie tytułowego miejsca. Druga młodość "To" - barwna, fobiczna, wyreżyserowana z impetem i chorobliwą wyobraźnią - w wymiarze pozytywnym.

POD LUPĄ: Miejsce ósme należy do Dario Argento. Kontynuacja "Suspirii" i aż chce się powiedzieć 'giallo italiano'. Oczywiście tyły w stosunku do "Głębokiej czerwieni", jednak to wciąż unikatowe kino. Wystarczy jedno zdanie: Rose zamieszkała w starej nowojorskiej kamienicy pośród dziwnych lokatorów i kotów. Gdybym do fabuły wtrąciła tramwaj mogłabym zrozumieć ten film z autopsji. Porusza - jak to u mistrza Argento - wyrafinowaną stylistyką, dopracowaną orgią kolorów i poematyką uniwersum jakiego nie podjąłby się żaden inny twórca. Ciekawostka: jedna z głównych ról miała przypaść w udziale Jamesowi Woodsowi, jednak ten był zajęty innym wybitnym dziełem grozy - "Wideodromem".

VII. Pisarz i one vel. 'czy te oczy mogą kłamać'? Znów buduje atmosferę wokół Udo Kiera ale sami przyznacie, że trudno się powstrzymać. Co więcej w "Domu na Słomianym Wzgórzu" zagrał kapitalnie - czarująco i mrocznie w urzekający sposób. Film przedstawia historie młodego pisarza dręczonego przez opętane wizje śmierci, krzywdę czy nadmiernego exploitation. Dopada do szaleństwo. Humor psują mu też niewyżyte, wysnute z delikatności kobiety, na których widok wzrok słusznie mętnieje, ponieważ nie prowadzi do namiętności.

666. Pamiętacie słynną listę zaprezentowaną w słynnym programie na jeszcze nie tak słynnym blogu? Tu, przed rokiem? A pamiętacie, że wasza uniżona narratorka nie przepada za obecną władzą w Polsce? No... to miejsce szóste na liście video nasties należy do filmu, który pokazałam bym wszystkim politykom nie respektującym czarnego protestu, kobiet walczących o swoje prawa. Nim się obejrzymy zapanuje totalitaryzm, ale jeszcze szybciej nadejdzie zemsta sporządzona przez kobiety. Fabuła "I spit on your grave" skomplikowana nie jest: oto młoda pisarka Jenny Hill wyjeżdża w ustronne rejony w celu wypoczęcia i znalezienia nowej inspiracji. W pobliżu stacjonuje też czwórka sfrustrowanych chłopaków (przekornie są to ładne i bystre chłopaki - zło czai się czasami pod najpiękniejszymi obliczami). Pewnego dnia dokonują na dziewczynie zbiorowego gwałtu -jeden po drugim, jak w gułagu. Okrutna gierka ma zakończyć się pozbyciem się poszkodowanej w celu uniknięcia kary. Na szczęście dla głównej bohaterki jeden z nich lituje się nad nią. Jenny zamiast zgłosić sprawy na policję szykuję własną, nieposkromioną zemstę. "I spit on your grave" to tytuł okrutnie kultowy, przerabiany w wielu współczesnych motywach. Można się zżymać z kilku zabiegów, które czynią ten film złym i dobrym jednocześnie. Uznaje ten film za przestrogę...

Połowę stawki należy do dzieła na pewno wybitnego. Wiele powstawało kopii kanibalistycznego tematu, ale żaden z nich nie był tak sugestywny. Tempo "Nagich i rozszarpanych" (oryginalnie: "Cannibal Holocaust" ) nadaje dziennikarska werwa, zaciętość dokumentalisty. Dlatego to dzieło solidne i warte polecenia mimo obrzydzenia. Zdecydowanie werwa  pierwszej połowy "Nagich i rozszarpanych" rekompensuje wiadome zaskoczenie. I proszę nie słuchajcie się opinii, że to nie wartościowe kino - każde jest ważne. Zwłaszcza w formie "Cannibal holocaust". Dodam, że oprócz procesowania się autorów filmu dotyczących wiarygodności morderstw i rzeczywistego bytu jego nieposzkodowanej ekipy, film zajął dziesiętne miejsce w historii najlepszych horrorów Total Filmu. Poszkodowane wyszły tylko żółwie...

I znowu on: miejsce czwarte dla Udo Kiera w roli Barona Frankensteina - wspomina czasy studiów, zniemcza końcówki wyrazów: "two girlz" i stroszy zawadiackie, znerwicowane miny w kierunku swojego sługi i ciał eksperymentalnych. "Flesh for Frankenstein" jest  arcydziełem campu, dzieło próżne, ale  można mu to wybaczyć - przecież to pastisz gatunku. W gruncie rzeczy najstraszniejsza w tym filmie jest gra przystojnego Joe Dallesandro i twarz pani baronowej - wzrok mrożący krew w żyłach.

Miejsce 3: no to co. Dzwonić po Asha Williamsa, czy nie dzwonić. Wiele słów padło na temat "Martwego zła" - zastanawiam się czy jest sens dodawać cokolwiek do legendy tego uzasadnionego obiektu kultu. Boicie się gore/ nie lubicie? Koniecznie zobaczcie "Martwe zło". Kapitalna dawka strachu przełamie waszą barierę strachu, a Bruce Campbell skradnie wasze serca.

Z perspektywy młodego reżysera... myślę, że każdy aspirujący twórca powinien mieć szansę na debiut z pomyślnym lub nie skutkiem. Wes Craven wykorzystał swoją szansę i nakręcił arcydzieło. Zainspirowany jednym z moich ulubionych filmów Ingmara Bergmana (najlepszy Bergman to średniowieczny Bergman) "Źródłem" przeniósł akcję do USA lat 70. Zaobserwował sytuacje okiem młodego dokumentalisty wprowadzając swój talent do sennego oniryzmu. Dwie nastolatki, Mari i Phyllis wybierają się na koncert rockowy, mimo sprzeciwu rodziców. Jednak dziewczyny nie docierają na zabawę. Poszukiwana przez policję grupka morderców porywa je. Ofiary są gwałcone i torturowane, aż w końcu w brutalny sposób zamordowane. Przestępcy nieświadomie postanawiają przenocować u rodziców jednej z ofiar. Nie wiedzą jaki los zgotują im gospodarze domu, gdy dowiedzą się, co zrobili... Wes Craven z oprawcy Kruga (fantastycznie mroczny David Hess) w innym swym dziele: "Koszmar z ulicy Wiązów". Obaj są mordercami nastolatków. Ten pierwszy tak wczuł się w swoją rolę, że dziewczyny bały się go poza planem. 
Wy pewnie zrozumiecie jaki film wybrałam na pierwsze królewskie miejsce. Ja nie potrafię zrozumieć jak ambitna produkcja Andrzeja Żuławskiego "Opętanie" znalazła się na liście video nasties, z której - powiedzmy sobie szczerze - większość dzieł jest bardzo średnia lub do bólu zestarzała się. "Opętanie" dla Żuławskiego było świadomym wyzwoleniem się z matni post małżeńskiego szaleństwa. Dał nam przypowieść o seksualnej histerii. Jej tłem stał się Berlin z czasów politycznego podziału. Pełno tu symboli i zaskoczeń, jednak największe wrażenie wywiera pasja Isabelle Adjani.